Υπάρχουν και χειρότερα - καλή χρονιά!

Πάει κι ο παλιός ο χρόνος, ένας νέος ξεκινά αύριο με μια ελπίδα μές στην ψυχή!

Υπάρχουν και χειρότερα (πάντα). Για μένα, το να σε μνημονεύουν σε κιτς μεμοριαλ σε ακριβό πολυκατάστημα με ρούχα που κοστίζουν πιο πολύ από τριάρι στα Πατησια και αξεσουάρ που φοριούνται άνετα μόνο πίσω από κλειστές πόρτες στη Σουηδική Αραβία, και μια στέρνα στα πόδια για να πετάς κέρματα και χοντρές κύριες να φωτογραφίζονται ανέμελες, και ελαφρώς μελαγχολικές, είναι απείρως χειρότερο από το βήχα που έχω τις τελευταίες 2 μέρες. Γι αυτό σου λέω, χαμόγελα και χρόνια πολλά!

Ελπίδας ευχές

2 μόλις μέρες πριχού των Χριστουγέννων και 4 μέρες πριχού σου φύγω για τα εξωτερικά - έσκασα πια στην Αθήνα, θέλω να πάρω τον αέρα μου βρε φιλενάδα - είπα να έρθω να σου δώσω τις ευχές μου, μέρες που ναι οι ευχές είναι στανταράκι για όλους μας, βλέπεις, υποψιάζομαι ότι το χειμερινό ηλιοστάσιο στο οποίο αποφασίστηκε να εορταστεί η γέννηση του θεανθρώπου, είναι μια χρονική περίοδος κατά την οποία από αρχαιοτάτων χρόνων εορταζόταν γιατί σήμαινε την επάνοδο του φωτός, η μέρα έχει ήδη αρχίσει να μεγαλώνει και η ελπίδα να επιστρέφει.

Φυσικά ο χειμώνας είναι ακόμα στο ξεκίνημά του, τα κρύα δεν έχουν καλοξεκινήσει, αν και χτες που ήρθα στο σπίτι μετά από πολλές μέρες γιατί είχα μετακομίσει ατύπως στο σπίτι του αγαπημένου μου που έχει ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ - όχι μόνο γιατί έχει ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΡΜΑΝΣΗ που εγώ προσωπικώς έχω να τη δω 3 ολάκερα χρόνια (μαύρη η ωρα σου ηλίθιε ΓΑΠ που έβαλες το φόρο για να πατάξεις τη φοροδιαφυγή και καλά, και από τότε έχουν παγώσει ακόμα και τα τριχίδια τα εσωτερικά του αυτιού, μαύρη η ώρα σου συγκυβέρνηση που τον διατηρείς, μαύρη η ώρα σου Αγκέλα με το μαλλί κράνος που σου φάνηκε καλό το μέτρο, μαύρη η ώρα σας γενικώς), τι έλεγα; Α ναι, χτες που μπήκα σπίτι μετά από μια βδομάδα απουσίας κόντεψαν να παγώσουν και τα καινούρια μου μποτίνια και μέχρι να ανάψω τη σόμπα στο σαλόνι και την άλλη στην κρεββατοκάμαρα και να έρθει λίγο να γλυκάνει το πούσι έκανα αλματάκια χοπ χοπ χοπ σαν τη Μαρία Ιωαννίδου, με πλήρη εξάρτηση, παλτό κασκόλ γάντια σκουφί μαι θερμοφόρα για να μην μείνω παγοκολώνα και με εκθέτουν σε καμιά έκθεση γλυπτών πάγου - που είμαι κι ένα κουκλί απ τα λίγα και όσο να ναι έναν Απόλλωνα θα μπορούσαν να με παρουσιάσουν... Οπότε αντιλαμβάνεσαι τι έχει να γίνει εδώ μέσα μόλις μπει για τα καλά ο χειμώνας.

Παρόλα αυτά, η μέρα μεγαλώνει και η ελπίδα του φωτός που επιστρέφει ριζώνει μέσα μας για τα καλά κι ας βγαίνει ο Γιακουμάτος στην τηλεόραση για να πλήξει το Χαϊκάλη για το χρηματισμό και το αποτέλεσμα πιο σουρεάλ από ταινία του Αλμοδοβάρ. Πιο σουρεάλ κι απ τη ζωή την ίδια. Και να βλέπεις τα δημοσιογραφίδια να χαϊδεύουν τ αυτιά του σεβάσμιου γέροντα με το βαμμένο μαλλί, εκείνου του καράβλαχου που γίνηκε βουλευτής εδώ και πολλά χρόνια διότι κάποιοι τον ψηφίζουν τόσα χρόνια - μου λέιψε η Παρθένα η Φουντουκίδου που την έχω μέσα στην καρδιά μου και είναι και κοπέλα σοβαρή. Όλα κι όλα. Η ελπίδα λοιπόν παραμένει, το φως ξαναγυρνά κι ας ζούμε όλα αυτά τα δράματα ως έθνος και ως λαός μη σου πω, και ας ζούμε εδώ και χρόνια στην κόψη του παραλόγου κι ας είμαστε υπεύθυνοι για το παράλογο αυτό που ζούμε - μιας και δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξει.

Και ζούμε μέσα στο φως της ελπίδας την εκλογή του ΠτΔ, που δεν είμαι εγώ πάρόλο που είχα εκθέσει τα προτερήματά μου, ο οποίος δεν βγαίνει χρονιάρες μέρες και είναι κρίμα βρε φιλενάδα, άδειο θα ναι το προεδρικό το μέγαρο μέρες που είναι και δεν κάνει, μοναχά τα λαμπιόνια, μοναχή κι η φάτνη και ποια ελπίδα, ποια ελπίδα νά χει κι αυτός ο έρμος ο Αντώνης που προσπαθεί τόσον καιρί να μας κάνει καλά παιδιά, προσπαθεί τόσον καιρό να μας κάνει ευρωπαίους πολίτες με μισθούς Ουγκάντας κι λίγο λιγότερο και αυτή η κακιά η αντιπολίτευση ΔΕΝ συναινεί, που για όλα φταίει η αντιπολίτευση βλέπεις, η αντιπολίτευση μας κυβερνά τόσα χρόνια που έχουμε φύγει απ το χείλος και είμαστε στο βάθος του γκρεμού αλλά κι εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, είναι υγρά και ζεστά στο γκρεμό μέσα κι ας πονάει, κι ας είμαστε γδαρμένοι απ τα βράχια και ποδοπατημένοι από τους τυχερούς (;) που αναπνέουν ακόμα καθαρό αέρα.

Ελπίδα λοιπόν μαζί με το φως, έρχεται, όμορφη και φαιδρή, ως συνήθως, μην ξεχνάς ότι ήταν κλεισμένη στο κουτί της Πανδώρας - είναι καλή, είναι κακιά, ποιος ξέρει (πως σε λεν - Ορφέα και μένα Tremens) και ας την υποδεχτούμε. Ας την υποδεχτούμε με αγάπη, με προσήλωση, με χαμόγελο και ζεστασιά και ποιος ξέρει, ίσως αποφασίσει να μείνει μαζί με τον ήλιο, ίσως λέω εγώ τώρα, αποφασίσει να μεταλλαχτεί σε ευτυχία, αν όχι σε ευτυχία, σε ισορροπία. Ίσως αυτές οι γιορτές, αυτά τα Χριστούγεννα και αυτός ο Νέος Έτος να μας φέρουν κάτι καλό. Αν όχι, θα συνεχίσουμε να το παλεύουμε. Μέχρι τέλους.

Τέλος παραληρήματος, καλές γιορτές φιλενάδα, όμορφα να περάσεις και να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς.

Εσείς είστε Boem?

Αχ φιλενάδα, βγήκε ο ήλιος λαμπερός επιτέλους να εξατμιστεί ολίγον η μούχλα απ την πόλη. Εγώ από την άλλη σήμερα έχω το χάλι μου, πονόκοιλο και ζαλάδα, μια πεινάω, δυο πονάω, τι τα θες, ο καιρός, η υγρασία, η ηλικία, όλο και κάτι φταίει - μη με κατηγορήσεις μόνο ότι παράφαγα γιατί δεν το έκανα, είμαι καλό παιδί αυτές τις μέρες γιατί είδα τις φωτό μου από Ζυρίχη και αποφάσισα ότι αν δεν θέλω να αλλάξω γκαρνταρόμπα και να φορέσω εκείνες τις θεσπέσιες κελεμπίες που φόρεσε ο Ντέμης - ο Ρούσος, ξέρεις, πρέπει να το ράψω το αδηφάγον και από μελομακάρονο μόνο μυρωδιά. Από κουραμπιέ δε, ούτε καν αυτό μιας και με την άχνη με βλέπω να φτιάχνομαι και να χουμε άλλα. Παρόλα αυτά θέλω να ξέρεις ότι επιθυμώ και στηρίζω την αποποινικοποίηση της άχνης.

Θα ναι μεγάλη μέρα σήμερα, στη δουλειά της μουρλής μιας και θα κλείσουμε για γιορτές και πολλοί αγαπημένοι πελάτες - φοβούμενοι ίσως την καταστροφή του σύμπαντος, του Δραμάλεως και της Τριπολιτσάς - θυμήθηκαν και θα θυμηθούν ό,τι τους κατέβει καταστρέφοντας το μουντ των εορτών - αλλά το χω πάρει απόφαση μέρες τώρα (άσε που έχω το επόμενο ταξίδι στο μυαλό μου οπότε δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα - όχι, δεν θα σου πω ακόμα, άλλη στιγμή αυτά, μην επιμένεις, μη) και το βράδυ κατά τις 10, αν συντονιστείς στο ολόφρεσκο και ολοκαίνουριο BOEM radio θα έχεις την τιμή μαζί με τον υπέροχο Λουστράκο να με ακούσεις να βογγάω πίνοντας κάνα τσάι σκέτο ή με λεμόνι, έτσι για τη δροσιά και τη χαρά και να σου λέω:

Και τώρα

ωωωωωωωωχ

θα ακούμε

ααααχχχχχχ

την υπέροχη Ella

μμμμχμφφφφφ

στο θαυμάσιο άσμα

οιοιοιοιοιοιιοιοιιοιι

(γκλουκ - πίνοντας το Σιμέκο)

Just one of those things

Και όλο αυτό διότι, απ τον καινούριο χρόνο, ξεκούραστος, φρέσκος και νηπενθής θα σου παρουσιάζω την σχεδόν ομώνυμη εκπομπή - One of those things...

Σήμερα λοιπόν κάνουμε ένα όμορφο και παρείστικο δοκιμαστικό και το 2015 - αν δεν θα χει καταστραφεί το σύμπαν - θα σε περιλάβω προσωπικώς. Οπότε, αν θα σαι εκεί φιλενάδα θα γελάσουμε παρέα, με όμορφες μουσικές και ακόμα πιο όμορφες στιγμές. Α, εδώ είναι το λινκ!

http://boemradio.com

Καλή μας αρχή!

Η χώρα του ήλιου

Φιλενάδα, άρτι αφιχθής εκ Ζυρίχης και ένα έχω να σου πω, αυτή τη μούχλα της Αθήνας καθόλου δεν την αποζήτησα.

Ξέρεις, πάντα ήμουν (και θα είμαι) υπέρμαχος της χώρας και της πόλης μου, αγαπώ τους ανθρώπους (μου) εδώ και αγαπώ την πόλη μου, συνηθισμένος δε στα ταξίδια - ενθουσιάζομαι αλλά η καρδιά μου είναι δωσμένη στη Διαμαντόπετρα. Ή ήταν.

Ας εξηγηθώ.

Τα τελευταία χρόνια περνάμε δύσκολα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Περνάμε δύσκολα οικονομικά, δύσκολα ψυχολογικά, δύσκολα και επαγγελματικά και γιατί όχι και σωματικά. Πέρασα κι εγώ τα μεγάλα μου δράματα (τραγουδιέται όπως τα Γαλάζια μου Γράμματα), χάνοντας τη δουλειά μου και την οικονομική μου ευμάρεια - δουλειά ξαναβρήκα ευτυχώς αμέσως, την ευμάρεια ακόμα την ψάχνουμε, κάπου μεταξύ ΕΝΦΙΑ και Φόρου Εισοδήματος, εκεί δίπλα στην Εισφορά Αλληλεγγύης και στα Απανωτά Εγκεφαλικά. Παρόλα αυτά κι επειδή με διέπει μια εξαίσια γκρινιάρικη αισιοδοξία, κάτω δεν το έβαλα. Όπως δεν το έβαλαν εκατομμύρια έρμοι κάτοικοι της Ψωροκώσταινας.

Αλλά.

Κουράστηκα ρε φιλενάδα. Με κούρασε πραγματικά η καθημερινότητα σε μια πόλη που έχει κάνει τη μιζέρια πέπλο πιο πυκνό και απ αυτό της υγρασίας που την τυλίγει τα τελευταία χρόνια, με κούρασε μια διακυβέρνηση από ανθρώπους ανίκανους ακόμα και να μιλήσουν, από media που μας δουλευουν ψιλό γαζί, βαρέθηκα να βλέπω τη στενοχώρια και την ανασφάλεια στα πρόσωπα αγαπημένων και οικείων μου.
Με κούρασε ο τρόμος που περνάω κάθε μέρα για το ποιος θα με πατήσει όταν κάνω ποδήλατο, ποιος θα με βρίσει όταν οδηγώ και ποιος θα με φτύσει όταν περπατάω. Πραγματικά. Και πίστεψέ με, δεν είμαι απ τους ανθρώπους που κουράζονται εύκολα.

Βαρέθηκα να θεωρούμαι δεδομένος σε μια δουλειά που εκ των πραγμάτων είμαι πολύ πάνω απ το μέσο όρο, ναι, αυτό το γνωρίζω πολύ καλά, όπως και γνωρίζω ότι αν είχα το μυαλό και την τόλμη να πάω κάπου αλλού στην ευρώπη - οπουδήποτε αλλού, ή θα με είχαν σα Θεό, ή θα με έδιωχναν κλωτσηδόν μιας και θα τους χαλούσα τη μανέστρα με την ταχύτητά μου - δεν βαυκαλίζομαι - το γνωρίζω.

Και θα μου πεις, γιατί ρε Tremens όλα αυτά; Τι σε έπιασε σήμερα, 16 του μηνού και μας καταθλίβεις; Θα στο πω φιλενάδα γιατί τα ταξίδια έχουν ένα καλό εκτός από τον καπουτσίνο σε κάποια άλλη πλατεία. Βλέπεις τον κόσμο. Βλέπεις πως κινείται, πως περπατά, πως αντιδρά, πως φέρεται. Ε, και αυτό που είδα στην Ελβετία - όπου πίστεψέ με ποτέ δεν την είχα στα πλάνα μου για επίσκεψη - δώρο γενεθλίων ήταν το ταξίδι αυτό - πολύ μου άρεσε. Πολύ μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο ξένοιαστο, όμορφο, καλοντυμένο και καλοταϊσμένο να περπατά σε μια πόλη πεντακάθαρη, σε μια πόλη μαγική, υπέροχα στολισμένη, με εξαιρετική τάξη και ομορφιά. Με ωραίους δρόμους και ποδηλατόδρομους παντού, με μεγάλα πεζοδρόμια και μια άνεση στο μάτι και στην ψυχή. Και περπατάω εδώ και με πιάνει η ψυχή μου. Γιατί ξέρω ότι αν ζούσα εκεί, ότι αν ζούσαμε έτσι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Και ευγενείς. Και όμορφοι. Αλλά δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε γιατί δεν προσπαθούμε, κανείς μας. Κανείς μας δεν προσπαθεί για το όλον. Βαυκαλιζόμαστε με την αρχαιολατρεία μας και τον ωραίο μας καιρό και αφήνουμε τη Βούλτεψη να αλωνίζει.

Και στο κάτω κάτω - σκέψου ρε φιλενάδα, αφού αυτή αλωνίζει, αυτή μας αξίζει. Αλλά δεν πειράζει, γιατί εμείς εδώ έχουμε ήλιο.

Α, ξέχασα να σου πω, στη Ζυρίχη πήγα την Παρασκευή. Εδώ έριχνε καρέκλες. Εκεί είχε ήλιο. Μέχρι την Κυριακή που γύρισα, εκεί είχε ήλιο. Και όχι μονο στον ουρανό, είχε ήλιο και στα χαμόγελα των ανθρώπων της.

Της Αγιάς Βαρβάρας ανήμερα

Και πάω που λες πρωί πρωί - μα τι απίθανη λιακάδα η σημερινή - να πάρω καπνό απ το τοπικό μαγαζάκι - αυτό που είναι δίπλα στο γραφείο και παρακολουθώ 2 κυρίες, μια νεότερη και μια μεγαλύτερη - ίσως μάνα/κόρη - να προσπαθούν για αρκετή ώρα, κάμποσα λεπτά μιας και η ουρά ήτο μεγάλη, να επιλέξουν χυμό από μια πλειάδα χυμών στο ψυγείο.

Έπιαναν που λες η μια ένα μπουκαλάκι, η άλλη μια συσκευασία και τα μελετούσαν αμφότερες ενδελεχώς, διακαώς κι ανυπερθέτως. Μέχρι να φύγω δεν είχαν επιλέξει. Σχεδόν βεβαιώθηκα ότι αν ήμουν πωλητής σε γυναικεία ρούχα - μη σου πω εσώρουχα και τις είχα πελάτισσες μάλλον θα είχα οδηγηθεί στο έγκλημα εν βρασμώ ψυχής. Αν δε, ήμουν κτηματομεσίτης δεν θέλω να ξέρω τι θα γινόταν...

Εν τω μεταξύ, μπαίνω το πρωί στ' αμάξι - ναι σήμερα δεν είχε ποδήλατο το πρόγραμμα - και βγάζω τα γυαλιά ηλίου απ την τσέπη του μπουφανακίου του αμάνικου ποτ τα χα βάλει χτες το σπόγευμα, μη ρωτάς το γιατί και τα σχετικά. Τα φοράω και δεν βλέπω τίποτα. τα βγάζω και βλέπω με έκπληξη ότι παντού στους φακούς είχε γεμίσει τρίμματα καπνού μιας και βάζω και τη θήκη στην ίδια τσέπη. Σε ακτίνα βολής δεν υπήρχε τίποτα να τα σκουπίσω. Οδήγησα με τον ήλιο στα μάτια και τα γυαλιά στα μαλλιά. Τώρα είμαι ακόμα με καπνιστό μαλλί αλλά τα γυαλιά πλυθήκαν καλά, το βράδυ που θα φύγω από δω θα τα ξαναβάλω στο κεφάλι στέκα να τραβήξουν ό,τι τρίμματα καπνού έχουν μείνει στα μαλλιά μου. Ένας αέναος κύκλος η ζωή η άτιμη τελικά.

Από την άλλη σήμερα εδώ μέσα γίνεται της Πόπης παρόλο που ναι της Αγιάς Βαρβάρας, τόσο της Πόπης που πήρε 4 ώρες και για να στο ανεβάσω αυτό, άσε με μαντάμ κι έχω και μανικιούρ μέρα που ναι!

Παρόλα αυτά, χρόνια πολλά στις Βαρβάρες σήμερα που γιορτάζουν και πιο πολύ στη γλυκεία Barbra την οποία και σου παραθέτω εδώ ως αμπαζούρ διακριτικό και νηπενθές - έτσι για το καλό!